Aristotle, Plato and Sophocles
Σχετικά με ορισμένους Έλληνες στοχαστές
Από τον Daniel Paquet dpaquet1871@gmail.com
ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΗΣ
"Ορισμένες έννοιες του ξεχωριστό, απομονωμένο ύπαρξη των φαινομένων και η διασύνδεσή τους εμφανίστηκαν μαζί με την εμφάνιση της φιλοσοφίας. Έτσι, οι πρώτοι Έλληνες φιλόσοφοι πήρε τη διασύνδεση ως τη βασική αρχή για την εξήγηση διάφορα φαινόμενα. Με τη λήψη μια ουσία ή ένα φυσικό φαινόμενο (αέρας, νερό, φωτιά) ως αρχική πηγή, Έλληνες φιλόσοφοι έδειξαν ότι όλα τα φαινόμενα είχε εμφανιστεί ως αποτέλεσμα ορισμένων αλλαγών στην εν λόγω ουσία (το φαινόμενο) και ότι, είναι όμως διαφορετικές καταστάσεις ενός και του ίδιας φύσης, ήταν εγγενώς αλληλένδετα, περνώντας από το ένα στο άλλο και στην αρχική πηγή. (...)
Οι πρώτοι Έλληνες φιλόσοφοι θεωρούνται διασύνδεση ως interpassage των φαινομένων σε κάθε άλλη. Αργότερα, όμως, η άποψη αυτή διαδέχθηκε μια άλλη, σύμφωνα με την οποία διασύνδεσης ήταν μια μηχανική σύνδεση και unjoining των ίδιων αμετάβλητες στοιχεία. Η άποψη αυτή πραγματοποιήθηκε από Εμπεδοκλής και ο Αναξαγόρας, μεταξύ άλλων. Ο Αριστοτέλης ξεπέρασε τα όρια αυτής της εξάρτησης των πραγμάτων. Αριστοτέλης έγραψε: «Όλοι οι συγγενείς έχουν correlatives ...« Ήταν ο πρώτος για να κηρύξει «σχέση» ως κατηγορία, προσδίδοντάς έτσι την απαραίτητη γενικότητα.
Σε αντίθεση με τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη απέρριψε την ύπαρξη ανυπέρβλητων τείχος μεταξύ δυνατότητα και την πραγματικότητα, παρόλο που ο ίδιος αναγνώρισε την ξεχωριστή, ανεξάρτητη ύπαρξη των δύο αυτών κατηγοριών. Πίστευε ότι η ενδεχόμενη μπορεί να μετατραπεί σε πραγματικό, και το αντίστροφο. Θεώρησε πρωταρχική ύλη να είναι καθαρή δυνατότητα, ενώ η μορφή που τελικά συγχωνεύθηκε με το Θεό, ο οποίος ήταν η μορφή των εντύπων, ήταν σε αυτή την προβολή καθαρή πραγματικότητα. Η ανάμιξη της μορφής με την ύλη ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του ποιοτικά οριστική πράγματα που διαθέτουν δυνατό και πραγματική ύπαρξη και την αλλαγή, όταν ένας απέναντι (δυνατότητα) άλλαξε σε μία άλλη (πραγματικότητα). Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η μετάβαση της δυνατότητας σε πραγματικότητα δεν προκύψει ως αποτέλεσμα των δυνάμεων και τάσεων που ενυπάρχουν σε μια πράγμα - συνδέθηκε με τη δράση των εξωτερικών παραγόντων, των εξωτερική δύναμη, δηλαδή ενός συγκεκριμένου υπαρκτού πράγμα. Από ένα πράγμα υφιστάμενες ως δυνατότητα, πίστευε, ως αποτέλεσμα της δράσης του ένα άλλο πράγμα, επίσης υπάρχουσες στην πραγματικότητα. "
Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 π.Χ. στη βόρεια πόλη των Σταγείρων, μακριά από το πνευματικό κέντρο της Ελλάδα. Ο πατέρας του, Νικόμαχος, ήταν ένας γιατρός που συνδέονται με το δικαστήριο του Φιλίππου της Μακεδονίας, καθώς και μια εύλογη κερδοσκοπία αποδίδει στην πατρική επιρροή όχι μόνο αργότερα σύνδεση του Αριστοτέλη με Μακεδονικής δυναστείας, αλλά και ισχυρό ενδιαφέρον του και την αγάπη του, τα πράγματα επιστημονικά.
Στο 367, ο Αριστοτέλης κινήθηκε νότια στην Αθήνα. Το αν ή όχι ο ίδιος είχε αρχικά έλκονται εκεί από την έλξη του Πλάτωνα, αυτός γρήγορα συνδέθηκε με την Ακαδημαϊκή κύκλο, αυτό το λαμπρό συγκρότημα των φιλοσόφων, επιστημόνων, μαθηματικοί και οι πολιτικοί που συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του Πλάτωνα.
Στο 323 ο Αλέξανδρος πέθανε στη Βαβυλώνα. Όταν η είδηση έφτασε στην Αθήνα ο Αριστοτέλης, δεν επιθυμεί να μοιραστεί την τύχη του Σωκράτη, εγκατέλειψαν την πόλη μήπως οι Αθηναίοι βάλει ένα δεύτερο φιλοσόφου σε θάνατο. Πήγε στη Χαλκίδα, όπου πέθανε μερικούς μήνες αργότερα. θέλησή του, το οποίο έχει διασωθεί, είναι ένα χαρούμενο και ανθρώπινη εγγράφου. "
Επιπλέον, ο Αριστοτέλης λέει: «Ό, τι είναι ανίκανη να συμμετέχουν στην ένωση που καλούμε το κράτος, μια χαζή ζώο για παράδειγμα, και εξίσου ό, τι είναι απολύτως αυτάρκης και δεν έχει ανάγκη να (π.χ. ένα θεό), δεν αποτελεί μέρος της κατάσταση σε όλα.
Μεταξύ όλων των ανδρών, στη συνέχεια, υπάρχει μια φυσική παρόρμηση προς αυτό το είδος της σύνδεσης? και ο πρώτος άνθρωπος να κατασκευάσει μια κατάσταση αξίζει τα εύσημα για την απονομή πολύ μεγάλα οφέλη. Για όσο ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος όλων των ζώων, όταν έχει φτάσει την πλήρη ανάπτυξή του, έτσι είναι το χειρότερο από όλα, όταν χώρισε από το νόμο και τη δικαιοσύνη. Η αδικία οπλισμένοι είναι πιο δύσκολο να ασχοληθεί με? και αν ο άνθρωπος γεννιέται με τα όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει στην υπηρεσία της πρακτικής σοφίας και της αρετής, είναι πολύ εύκολο για αυτόν να τα χρησιμοποιεί για τους σκοπούς αντίθετο. Ως εκ τούτου ο άνθρωπος χωρίς αρετή είναι το πιο άγριο, το πιο άδικοι, και το χειρότερο σε σχέση με τη σεξουαλική άδεια και λαιμαργία. Η αρετή της δικαιοσύνης είναι ένα χαρακτηριστικό ενός κράτους? για δικαιοσύνη είναι η ρύθμιση της πολιτικής σύνδεσης και την αίσθηση της δικαιοσύνης αποφασίζει τι είναι ακριβώς. "
ΠΛΆΤΩΝ
"Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων
... εκπροσωπούνται αντικειμενικός ιδεαλισμός. Κατά την άποψή του, ο πραγματικός
κόσμος γύρω μας αποτελείται από ιδανικό ουσιών, ενώ αισθησιακά πράγματα ήταν,
αλλά ατελή αντίγραφα των τελευταίων που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της ανάμειξης
μιας ιδέας με άμορφη μάζα υπάρχουσες απλώς ως δυνατότητα. (...)
Πλατωνισμός βασίζεται στη διαίρεση του συνόλου που υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, που αποτελείται από γενικές ιδέες ( «ιδανικό αποστάγματα»), και τον εξωπραγματικό κόσμο, που αποτελείται από διάφορα αισθησιακά πράγματα, είναι απλά μια αντανάκλαση ή μια σκιά του πραγματικού κόσμου ( ο κόσμος των ιδεών). Για να απεικονίζουν τις συσχετίσεις μεταξύ του κόσμου της αισθησιακά πράγματα (το εξωπραγματικό κόσμο) και τον κόσμο των ιδεών (το πραγματικό κόσμο), ο Πλάτωνας δίνει το ακόλουθο παράδειγμα. Φανταστείτε έναν άνθρωπο αλυσοδεμένος σε έναν πόλο σε μια σκοτεινή σπηλιά, πίσω του πάντα με την είσοδο από όπου έρχεται το φως του ήλιου, έτσι ώστε να μην μπορεί να δει τι συμβαίνει έξω από το σπήλαιο.
Ο Πλάτων πιστεύει ότι ο κόσμος των ιδεών είναι αναπόσπαστο χάρη στην ιδέα του Αγαθού, και είναι αιώνια, ενώ ξεχωριστά πράγματα και το φαινόμενο είναι παροδικό και προσωρινή. Αναδύονται από την άμορφη και ασαφής ον (ύλη) ως αποτέλεσμα του συνδυασμού με μια ορισμένη ιδέα, αλλά μόλις η ιδέα εγκαταλείπει το πράγμα που έχει δημιουργηθεί, η τελευταία παύει να υπάρχει. Επομένως, στη συνέχεια, ότι οι πραγματικές πράγματα και τα φαινόμενα που δημιουργούνται από ιδέες, οι οποίες λαμβάνουν τελικά αρχή τους στο Θεό.
θεωρία του Πλάτωνα ιδεών επικρίθηκε αυστηρά από τον Αριστοτέλη, του οποίου η διδασκαλία είναι το αποκορύφωμα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. (...)
Ο Αριστοτέλης απέδειξε ότι υπάρχουν γενικές ιδέες υπάρχουν έξω και ανεξάρτητα από τα πράγματα. Ο Αριστοτέλης ταλαντεύονταν μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού. Κατείχε ότι όλα τα πράγματα προήλθαν από πρωταρχική ύλη που χαρακτηρίζονται από ασάφεια και έλλειψη μορφή, δηλαδή στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς η δυνατότητα της ύπαρξης. Η δυνατότητα αυτή μετατράπηκε σε μια πραγματική αισθησιακή πράγμα μόνο όταν το θέμα σε συνδυασμό με μια φόρμα (όρος του Αριστοτέλη), το οποίο έδωσε οριστικότητα. Αν και ο Αριστοτέλης, άποψη για τον κόσμο ήταν βασικά υλιστική, είχε επίσης ιδεαλιστική χροιά. "
Ο Πλάτων γεννήθηκε το 427 π.Χ., (πέθανε το -347) περίπου τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα του Πελοποννησιακού Πολέμου και μόλις ένα χρόνο μετά το θάνατο του Περικλή. Ο πατέρας του, Ariston, ο οποίος πέθανε όταν ο Πλάτων ήταν μερικά χρόνια, ήταν μέλος ενός παλιού και διακεκριμένη αθηναϊκή οικογένεια, όπως ήταν και η μητέρα του Perictone. Ariston και Perictone είχε άλλα δύο γιους, τόσο μεγαλύτερα από τον Πλάτωνα, Adeimantus και Glaucon, οι οποίοι είναι δύο από τους κύριους χαρακτήρες στη Δημοκρατία. Μετά το θάνατο της Ariston Pericton παντρεύτηκε ξανά, όπως ήταν το κανονικό ελληνικό έθιμο, ο δεύτερος σύζυγός της είναι Pyrilampes, στενός φίλος και υποστηρικτής του Περικλή και τον εαυτό του εξέχοντα στη δημόσια ζωή. έτσι Πλάτωνα ήρθε από μια διακεκριμένη οικογένεια με πολλές πολιτικές διασυνδέσεις. Μέσα από τον πατριό του, είχε μια σύνδεση με τον Περικλή, ο οποίος έδωσε το όνομά του στη μεγάλη ηλικία της αθηναϊκής ιστορίας, και σε ποιον αθηναϊκής δημοκρατίας, όπως ο Πλάτωνας γνώριζε, οφείλονται πολλά από τα χαρακτηριστικά του ...
Και είναι σημαντικό να θυμόμαστε τι μια δημοκρατία στην πέμπτης και τέταρτο αιώνα η Ελλάδα ήταν παρόμοια. Οι Έλληνες ζούσαν σε πόλεις-κράτη, μικρές κοινότητες που αποτελούνται από ένα πυρήνα »της πόλης», με έκταση γεωργικής γης που επισυνάπτεται, από την οποία ο αστικός πληθυσμός κυμαινόταν σε μέγεθος, αλλά ήταν όλα μικρά από τα πρότυπα μιας σύγχρονης πόλης. Ο πληθυσμός της Αθήνας, όταν ο Πλάτων γεννήθηκε ήταν ίσως 200-300,000, συμπεριλαμβανομένων των ανδρών, των γυναικών, και οι δούλοι? και η Αθήνα ήταν για τα ελληνικά δεδομένα μεγάλες. Σε μια δημοκρατία η ψηφοφορία περιορίστηκε στον πληθυσμό αρσενικά ενήλικα πολίτη. Στην Αθήνα οι δούλοι μπορεί να έχουν αριθμημένες κάποια 60-80,000, και υπήρχαν ίσως 35 - 40.000 «μετοίκων», δηλαδή οι κάτοικοι οι οποίοι, επειδή είχαν γεννηθεί αλλού δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για την ιθαγένεια ».
πληθυσμό μεγαλύτερο της Αθήνας είναι 3.413.990 το 2015 ανάλογα με το λεξικό Le Petit Larousse στη σελίδα 1297.
"Το ζήτημα της δυνατότητας και της πραγματικότητας έχει προσελκύσει την προσοχή των φιλοσόφων από τους αρχαίους χρόνους. λύση του Πλάτωνα, για παράδειγμα, ήταν να γίνει διάκριση δυνατή μορφή πραγματικής ή πραγματική ύπαρξη. Κατείχε ότι ο κόσμος των ιδεών και ιδανικό αποστάγματα κατείχε την ιδιότητα του πραγματικού όντος, ενώ ο κόσμος των πραγμάτων κατείχε δυνατό ον. Δεδομένου ότι δεν θα μπορούσε να αλλάξει σε πραγματικότητα και να αποκτήσουν πραγματική ύπαρξη. Υπήρχε, ο Πλάτων πίστευε, ένα αναγκαίο διαχωρισμό μεταξύ πραγματικών και πιθανών ον. "
Πλατωνισμός βασίζεται στη διαίρεση του συνόλου που υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, που αποτελείται από γενικές ιδέες ( «ιδανικό αποστάγματα»), και τον εξωπραγματικό κόσμο, που αποτελείται από διάφορα αισθησιακά πράγματα, είναι απλά μια αντανάκλαση ή μια σκιά του πραγματικού κόσμου ( ο κόσμος των ιδεών). Για να απεικονίζουν τις συσχετίσεις μεταξύ του κόσμου της αισθησιακά πράγματα (το εξωπραγματικό κόσμο) και τον κόσμο των ιδεών (το πραγματικό κόσμο), ο Πλάτωνας δίνει το ακόλουθο παράδειγμα. Φανταστείτε έναν άνθρωπο αλυσοδεμένος σε έναν πόλο σε μια σκοτεινή σπηλιά, πίσω του πάντα με την είσοδο από όπου έρχεται το φως του ήλιου, έτσι ώστε να μην μπορεί να δει τι συμβαίνει έξω από το σπήλαιο.
Ο Πλάτων πιστεύει ότι ο κόσμος των ιδεών είναι αναπόσπαστο χάρη στην ιδέα του Αγαθού, και είναι αιώνια, ενώ ξεχωριστά πράγματα και το φαινόμενο είναι παροδικό και προσωρινή. Αναδύονται από την άμορφη και ασαφής ον (ύλη) ως αποτέλεσμα του συνδυασμού με μια ορισμένη ιδέα, αλλά μόλις η ιδέα εγκαταλείπει το πράγμα που έχει δημιουργηθεί, η τελευταία παύει να υπάρχει. Επομένως, στη συνέχεια, ότι οι πραγματικές πράγματα και τα φαινόμενα που δημιουργούνται από ιδέες, οι οποίες λαμβάνουν τελικά αρχή τους στο Θεό.
θεωρία του Πλάτωνα ιδεών επικρίθηκε αυστηρά από τον Αριστοτέλη, του οποίου η διδασκαλία είναι το αποκορύφωμα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. (...)
Ο Αριστοτέλης απέδειξε ότι υπάρχουν γενικές ιδέες υπάρχουν έξω και ανεξάρτητα από τα πράγματα. Ο Αριστοτέλης ταλαντεύονταν μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού. Κατείχε ότι όλα τα πράγματα προήλθαν από πρωταρχική ύλη που χαρακτηρίζονται από ασάφεια και έλλειψη μορφή, δηλαδή στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς η δυνατότητα της ύπαρξης. Η δυνατότητα αυτή μετατράπηκε σε μια πραγματική αισθησιακή πράγμα μόνο όταν το θέμα σε συνδυασμό με μια φόρμα (όρος του Αριστοτέλη), το οποίο έδωσε οριστικότητα. Αν και ο Αριστοτέλης, άποψη για τον κόσμο ήταν βασικά υλιστική, είχε επίσης ιδεαλιστική χροιά. "
Ο Πλάτων γεννήθηκε το 427 π.Χ., (πέθανε το -347) περίπου τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα του Πελοποννησιακού Πολέμου και μόλις ένα χρόνο μετά το θάνατο του Περικλή. Ο πατέρας του, Ariston, ο οποίος πέθανε όταν ο Πλάτων ήταν μερικά χρόνια, ήταν μέλος ενός παλιού και διακεκριμένη αθηναϊκή οικογένεια, όπως ήταν και η μητέρα του Perictone. Ariston και Perictone είχε άλλα δύο γιους, τόσο μεγαλύτερα από τον Πλάτωνα, Adeimantus και Glaucon, οι οποίοι είναι δύο από τους κύριους χαρακτήρες στη Δημοκρατία. Μετά το θάνατο της Ariston Pericton παντρεύτηκε ξανά, όπως ήταν το κανονικό ελληνικό έθιμο, ο δεύτερος σύζυγός της είναι Pyrilampes, στενός φίλος και υποστηρικτής του Περικλή και τον εαυτό του εξέχοντα στη δημόσια ζωή. έτσι Πλάτωνα ήρθε από μια διακεκριμένη οικογένεια με πολλές πολιτικές διασυνδέσεις. Μέσα από τον πατριό του, είχε μια σύνδεση με τον Περικλή, ο οποίος έδωσε το όνομά του στη μεγάλη ηλικία της αθηναϊκής ιστορίας, και σε ποιον αθηναϊκής δημοκρατίας, όπως ο Πλάτωνας γνώριζε, οφείλονται πολλά από τα χαρακτηριστικά του ...
Και είναι σημαντικό να θυμόμαστε τι μια δημοκρατία στην πέμπτης και τέταρτο αιώνα η Ελλάδα ήταν παρόμοια. Οι Έλληνες ζούσαν σε πόλεις-κράτη, μικρές κοινότητες που αποτελούνται από ένα πυρήνα »της πόλης», με έκταση γεωργικής γης που επισυνάπτεται, από την οποία ο αστικός πληθυσμός κυμαινόταν σε μέγεθος, αλλά ήταν όλα μικρά από τα πρότυπα μιας σύγχρονης πόλης. Ο πληθυσμός της Αθήνας, όταν ο Πλάτων γεννήθηκε ήταν ίσως 200-300,000, συμπεριλαμβανομένων των ανδρών, των γυναικών, και οι δούλοι? και η Αθήνα ήταν για τα ελληνικά δεδομένα μεγάλες. Σε μια δημοκρατία η ψηφοφορία περιορίστηκε στον πληθυσμό αρσενικά ενήλικα πολίτη. Στην Αθήνα οι δούλοι μπορεί να έχουν αριθμημένες κάποια 60-80,000, και υπήρχαν ίσως 35 - 40.000 «μετοίκων», δηλαδή οι κάτοικοι οι οποίοι, επειδή είχαν γεννηθεί αλλού δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για την ιθαγένεια ».
πληθυσμό μεγαλύτερο της Αθήνας είναι 3.413.990 το 2015 ανάλογα με το λεξικό Le Petit Larousse στη σελίδα 1297.
"Το ζήτημα της δυνατότητας και της πραγματικότητας έχει προσελκύσει την προσοχή των φιλοσόφων από τους αρχαίους χρόνους. λύση του Πλάτωνα, για παράδειγμα, ήταν να γίνει διάκριση δυνατή μορφή πραγματικής ή πραγματική ύπαρξη. Κατείχε ότι ο κόσμος των ιδεών και ιδανικό αποστάγματα κατείχε την ιδιότητα του πραγματικού όντος, ενώ ο κόσμος των πραγμάτων κατείχε δυνατό ον. Δεδομένου ότι δεν θα μπορούσε να αλλάξει σε πραγματικότητα και να αποκτήσουν πραγματική ύπαρξη. Υπήρχε, ο Πλάτων πίστευε, ένα αναγκαίο διαχωρισμό μεταξύ πραγματικών και πιθανών ον. "
ΣΟΦΟΚΛΉΣ
Στη συνέχεια είχε ένα «διάλογο», με δύο
γίγαντες της ανθρώπινης σκέψης? τραγικούς αυτής της εποχής ήταν επίσης λαμπρή
στοχαστές. "Σοφοκλής (γεννήθηκε περίπου 496 π.Χ., πέθανε μετά από 413)
ήταν ένας από τους τρεις βασικούς συγγραφείς της Ελληνικής τραγωδίας. 123 έργα
του, μόλις επτά επιβιώσει στο ακέραιο. Αντιγόνη, που γράφτηκε και παρουσιάστηκε
για πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας 440s π.Χ., είναι μεταξύ των πιο συχνά
αναβίωσε έργα του? ισχυρή τους ρόλους της και τις συγκρούσεις της, μεταξύ των
μεμονωμένων ηθικής (υπερασπίστηκε με μια γενναία νεαρή γυναίκα) και τα
καταθλιπτικός πολιτικές ανάγκες του κράτους, δεν έχουν χάσει αναγκάζοντας το
ενδιαφέρον τους μέσω των γενεών ».
Αλλοι περιλαμβάνουν: Ajax, ο Τραχίνιαι, Ηλέκτρα, Φιλοκτήτης ».
La Nouvelle Vie Réelle
Αλλοι περιλαμβάνουν: Ajax, ο Τραχίνιαι, Ηλέκτρα, Φιλοκτήτης ».
La Nouvelle Vie Réelle
Communist News
marxistas-leninistas latinas hojas
Le sourire de l’Orient
ARCHIVES :
La Vie Réelle
Pour la KOMINTERN now!
L’Humanité in English
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire